Vandaag mag ik er weer op uit. Dit keer is het minder ver en minder hectisch, maar wel een doelgroep die kritisch en kundig is.

Reden voor mij om volop te profiteren van die kundigheid. Mijn trainings-skills heb ik gebruikt om werkgevers uit te dagen en ze in de behoefte aan informatie tegemoet te komen.

Mijn eerste Workshop Jobcarving en Jobcreation voor Werkgevers met Social Return verplichting!

Als gebruikelijk begint mijn werkdag vroeg. Ik spring uit bed en mijn ochtend ritueel begint. Dit keer is mijn kleding keuze bewust sportief en beweeglijk chic. Geen sjaaltjes geen hoge hakken en zeker wèl de ‘zakelijke ontzorg- en ‘maatjesmodus’ uitstraling, die ik ten toon wil spreiden. Deze doelgroep kijkt met Euro- zo niet Argusogen naar mijn overredingscapaciteiten, want, zoals bij het meeste politiek gewenst gedrag, geldt de stelregel bij een Social Return verplichting:

“Social Return, het wordt ons opgelegd en het kost wéér geld!”

Geef ze ongelijk! Het feit dat er een hoop onwetendheid omtrent dit onderwerp is maakt ze argwanend. Aan mij de schone taak om “out of the box” met me mee te denken en met de kennis van hun eigen bedrijf (of specialisme), er een win-win situatie van te maken. Want dat KAN!

Ik draai het bouwterrein op, het geluid herken ik als heien, fundering leggen. Heerlijk, een rauwe beton geur in de vrieskoude ochtendlucht. Gelukkig heb ik me op het zompige bouwterrein gekleed en binnen enkele stappen sta ik voor een gele keet.

Als ik de deur open komt radio Mexico, de lokale piratenzender, me al tegemoet. Ik laat mijn workshop materiaal, gekleurde mappen met informatieve flyers en uitleg van het doelgroep register en de garantiebanen slash quotumregeling beneden staan en volg de gerasterde keettrap naar het kloppend hart van het bouwproject, de projectkamer. Daar is het rustig en warm.

De gastheren van de hoofdaannemer bieden me koffie aan en langzaam druppelen de directieleden van onderaannemers en de leveranciers de schaftkeet binnen. Buiten nog donker en binnen aan de grote tafels, zit iedereen vol verwachting met de armen over elkaar me aan te staren.

Mijn workshop is uniek, al zeg ik het zelf en interactief.

Er is een grote behoefte aan ervaringsverhalen, branche gerelateerd, interventie met andere “slachtoffers” zo zien ze dat. Ik start vandaag eerst met de vooroordelen, om commitment te krijgen. Dat lukt. Ik zie de hoofden van hard werkende zelfstandigen, echte ”buiten” mensen, driftig knikken.

Ik leg de verplichting uit en hoe het zover is gekomen dat de overheid deze verplichting heeft moeten opleggen.

Verder in het kader van de Participatiewet, hoe we naar de garantiebanen toe moeten groeien en de hoeveelheden die we met het bedrijfsleven moeten ophoesten. En hoeveel de overheidsinstellingen voor hun rekening gaan nemen. Ik laat de overlap zien en de eindeloze reeks van praktijk voorbeelden uit hun eigen achtertuin. Wat hebben andere werkgevers uit de bouw hierop bedacht, welke mogelijkheden zijn er in deze gemeente, waterschap, woningbouwvereniging om aan de verplichting te voldoen en op welke wijze?

Ik laat ze middels vragen over de geschetste situaties zelf met de oplossingen komen en daag ze uit, om ideeën in te brengen binnen hun eigen vakgebied. Ik neem de generieke voorwaarden van aanbesteding met ze door die bij de verplichting werden uitgereikt. Ik spreek de mogelijkheden specifiek bij deze aanbesteding met ze door en laat ze zelf op ideeën komen. Ik laat ze vragen stellen.

Telt die persoon mee? Want die heeft al een contract bij ons en telt hij ook bij dit project mee? Mag ik ook een stage plaats bieden? En kennis en expertise opvoeren?

Tal van vragen en veel mensen op het puntje van hun stoel. We hebben maar 2 uur. Van 7 tot 9 en dan moet iedereen weer aan het werk. Maar ze willen nog meer weten. Praten door elkaar heen, mèt elkaar en òver elkaars inspanningen.

Over 2 weken is er een evaluatie ………